مجتبی رستمی نوروزآباد ، مدیر ریسک و مهندسی مالی شرکت تأمین سرمایۀ امید (سهامی عام) در گفتگو با هفته نامه اطلاعات بورس مطرح نمود:

از آنجا که پیاده‏ سازی سیستم مدیریت ریسک و در کنار آن استقرار کمیتۀ عالی ریسک به عنوان بال ‏های تصمیم ‏گیری، در وهلۀ اول مدیریت عامل و در وهلۀ دوم هیأت مدیره را در تصمیم‏ گیری یاری می‏ رسانند، وجود این فرآیند و استقرار کمیته می‏ تواند دغدغۀ فکری مدیریت ارشد را در نظارت پویا بر سازمان و نیل به اهداف سازمانی کاهش دهد. اما با توجه به هزینه ‏بر و زمان ‏بر بودن فرآیند مدیریت ریسک به صورت سنتی، ضرورت دارد این فرآیند به صورت سیستماتیک و در قالب سامانه ‏ای متمرکز اجرایی گردد. لذا سامانۀ مدیریت ریسک یک سیستم یکپارچه برای پیاده‏ سازی مدیریت ریسک سازمانی از مرحلۀ شناسایی تا مرحلۀ بازخورد و کنترل است که لازم است دیتاسنتر و داشبورد محاسباتی مدل‏ های کمی اندازه ‏گیری ریسک ‏های کمی اعم از مالی، بازار، نقدینگی، اعتباری و …، پرسشنامه‏ های کیفی اندازه ‏گیری ریسک‏ های کیفی اعم از عملیاتی، منابع انسانی، فرآیند و … در این سامانه به صورت اثربخش طراحی گردد. این موضوع برای نهادهای مالی به دلیل اینکه با طیف گسترده ‏ای از ریسک ‏های مالی و غیرمالی مواجه هستند، اهمیت مضاعف دارد.

موضوع حائز اهمیت دیگر اینکه، همواره مدیران سطوح میانی برای گزارش ‏دهی و ارزیابی ریسک‏ های حوزۀ کسب و کار خود در جلسات هیأت مدیره حاضر می ‏شوند. به عبارت دیگر هیأت مدیره برای آگاهی از وضعیت مالی و استراتژیک سازمان نیاز به حضور مدیران ردۀ میانی در جلسات خود دارند. با وجود سامانۀ مدیریت ریسک، هیأت مدیره از حضور مدیران میانی سازمان در جلسات کاملاً بی‏ نیاز می‏ گردد. چرا که سامانۀ مدیریت ریسک می‏ تواند با ارائه گرافیکی و شماتیک از ریسک ‏های پیش‏روی سازمان، در کنار گزارش کاملی از رویدادهای مالی و غیرمالی هر واحدی، استراتژی‏ های مدیریت ریسک ‏های مختلف را در قالب سناریوهای متعدد ارائه و چشم‏ انداز سازمان را در مقایسه با ریسک ‏های فعلی و همچنین شکاف موجود میان وضعیت فعلی و برنامۀ کوتاه مدت و بلند مدت سازمان ارائه نماید.

در پایان قابل ذکر است که سامانۀ مدیریت ریسک با داشبوردهای مدیریتی گزارش ‏دهی، که اتفاقاً در حال حاضر در کشور خودمان بسیار رایج هستند، کاملاً متفاوت است و لازم است میان آنها تفکیک کامل قائل شد.